Medio mei maakten de onderhandelaars bekend dat zij een resultaat hadden bereikt, na de verkiezingen van november vorig jaar. Hoop, lef en trots heeft het als titel gekregen. Vervolgens buitelen partijen, maatschappelijke organisaties etc over elkaar heen om er wat van te vinden en uiteraard is het ook bij de koffieautomaat op het werk of bij de kapper een gespreksonderwerp. Dat gesprek concentreert zich vaak rondom de meest in het oog springende maatregelen: 130 km per uur, het strengste asielbeleid ooit, de vele vrijstellingen die aangevraagd moeten gaan worden bij de EU, BTW op boeken en kranten naar 21%, de verlaging van het eigen risico in de zorg.
Stuk voor stuk zaken waar je blij of verdrietig of boos van kan worden. Maar wat kunnen we structureler zeggen over het akkoord? En wat als we met de bril van leven na de groei kijken naar dit onderhandelingsresultaat?
Paul noemt het boek Power and Progress van Daren Acemoglu.
